Świebodzin: miasto Chrystusa Króla

Tego szukamy w Świebodzinie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Świebodzin, pogoda Świebodzin, praca Świebodzin, kino Świebodzin, max kino Świebodzin, apteka Świebodzin, parafia Świebodzin.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Świebodzinie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii.

---

Obszary, na których powstał i rozwijał się Świebodzin, były zamieszkane przez ludzi już w epoce paleolitu. Natomiast największa ilość miejsc archeologicznych z okresu neolitu i późniejszych znajduje się w okolicach jeziora Paklicko Wielkie i rzeki Paklica. Szczególnie obfite są świadectwa stałego osadnictwa z okresu epoki brązu. Na obszarze Świebodzina około 700 metrów na zachód od centrum miasta w dolinie rzeczki Pławnicy (znanej także jako Struga Świebodzińska) istnieje słabo zachowane grodzisko datowane na okres wczesnego średniowiecza (VII-XIII w.), gdzie podczas badań pozyskano liczne fragmenty ceramiki użytkowej oraz elementy drewniane i metalowe z tego okresu.

Najstarsza zachowana wzmianka o Świebodzinie, zatytułowana Swiebosin, pochodzi z roku 1302. W 1319 miejscowość została po raz pierwszy określona jako miasto, uzyskując status grodu książęcego od tego czasu. W 1320 r. stała się własnością księcia głogowskiego, Henryka IV. Krótkotrwale w 1326 r. Świebodzin został zajęty przez króla polskiego Władysława Łokietka.

W 1329 r. miasto, pod nazwą Swibzin, zostało wymienione wśród lokalnych miast i warowni. W 1327 r. Świebodzin powrócił do granic księstwa głogowskiego, stając się częścią Rzeszy Niemieckiej w 1348 r. W 1336 r. wzniesiono kościół katolicki pw. św. Piotra i Pawła, później św. Michała. Mimo braku informacji o dokumencie lokacyjnym struktura miejska kształtowała się stopniowo. W 1397 r. po raz pierwszy wspomina się o radzie miejskiej, a dopiero w 1418 r. o burmistrzu. Miasto stało się lokalnym centrum rzemiosła, zwłaszcza tkactwa i sukiennictwa, dzięki korzystnemu położeniu w obszarze sprzyjającym hodowli owiec.

W 1395 r. książę Henryk VIII przyznał tkaczom świebodzińskim najstarsze przywileje tkackie, nadając im szerokie uprawnienia przy zakupie wełny. Od 1452 r. istniało w mieście bractwo sukienników, a sukno świebodzińskie zyskało popularność jako eksportowy towar do wielu krajów europejskich, zwłaszcza do Polski. W tym okresie rozwijały się także inne gałęzie rzemiosła, szczególnie kuśnierstwo i garbarstwo. Pierwszy przywilej z 1395 r., nadający miastu prawo do warzenia piwa, odegrał istotną rolę w późniejszym rozwoju Świebodzina.

W 1500 r. doszło do wielkiego pożaru, w wyniku którego niemal połowa miasta spłonęła. Kolejny pożar wybuchł w 1522 r., prowadząc do całkowitego zniszczenia Świebodzina. W rezultacie król zwolnił miasto z opłat na rzecz władcy na okres następnych 10 lat. W 1533 r. miasto zostało częściowo zniszczone przez trzęsienie ziemi i przeżyło epidemię „czarnej śmierci”.

W latach 1686–1695 miasto znalazło się pod panowaniem brandenburskim. Świebodzin wraz z enklawą został przekazany elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi I jako rekompensata za zrzeczenie się praw Hohenzolernów do księstw śląskich. Enklawa została włączona do Nowej Marchii, a Fryderyk podjął działania w celu ekonomicznej unifikacji miasta z resztą swoich posiadłości. Świebodzin otrzymał nowy herb i odnowiono przywileje rzemieślnicze. W 1694 r. w wyniku porozumienia między zarządcami Świebodzina a przedstawicielami dworu wiedeńskiego miasto wróciło pod panowanie Habsburgów. Historycy uważają okres brandenburski za czas pozytywnych zmian w mieście, zwłaszcza pod względem tolerancji religijnej.

W czasie wojen napoleońskich w latach 1810–1815 miasto doświadczyło głównie strat finansowych. Po okresie napoleońskim rozpoczęto reformy administracyjne w państwie pruskim, w wyniku których zlikwidowano powiat świebodziński, włączając go do powiatu sulechowskiego, który otrzymał dwuczłonową nazwę Kreis Züllichau-Schwiebus. W 1824 r. odkryto w okolicach miasta złoża węgla brunatnego. W 1847 r. z powodu pogorszenia się warunków mieszkaniowych i głodu mieszkańcy Świebodzina wzniecili rozruchy, doprowadzając do czasowego usunięcia urzędującego burmistrza. Sytuację uspokoiła interwencja wojska. W kolejnych latach uruchomiono darmową jadłodajnię dla najuboższych i wspomagano najbiedniejsze rodziny poprzez dystrybucję drewna na opał. W 1848 r. wybudowano utwardzoną drogę z Poznania do Frankfurtu nad Odrą, co poprawiło komunikację i ułatwiło handel lokalnym przedsiębiorstwom. W latach 1864–1865 zbudowano gazownię miejską oraz uporządkowano centrum miasta, poszerzając i utwardzając okolice ratusza.

Od lutego 1945 r. miasto znajdowało się na obszarze tzw. Ziem Odzyskanych (tzw. III okręg administracyjny – Pomorze Zachodnie). 25 września 1945 r. jako część administracyjna powiatu sulechowsko-świebodzińskiego miasto zostało podległe wojewodzie poznańskiemu. Następnie z dniem 28 czerwca 1946 r. zostało włączone do województwa poznańskiego. 6 lipca 1950 r. Świebodzin znalazł się w nowo utworzonym województwie zielonogórskim, przynależąc do niego do 1975 r.. Po kolejnej restrukturyzacji administracyjnej kraju w latach 1975–1998 miasto było częścią mniejszego województwa zielonogórskiego. Od 1999 r. Świebodzin należy do województwa lubuskiego i pełni funkcję ośrodka administracyjnego powiatu świebodzińskiego. W 2010 r. zakończono prace nad budową Figury Chrystusa Króla.

---

Nie przegap najważniejszych informacji